2.12.09

Μαργαριτάρι...

Gossip: O Λάμπης Λιβιεράτος φιλάει στο στόμα τον συνάδελφό του Νίκο Γεωργάκη.
Η Ειρήνη Πετροπούλου εντόπισε, έστειλε και σχολίασε κάνοντας τη ζωή μας πιο εύκολη :-)
Βρήκα ένα "μαργαριτάρι" εδώ:
http://www.sportime.gr/ArticleDetail.aspx?nodeSerial=001001&nodeId=45&articleId=12893 με τίτλο: "Το gay φιλί του Λάμπη που αφήνει άφωνο το κοινό!"
και καλά το γκέι φιλί. Σιγά τα ωά, αλλά αυτό το "κανονικό αρσενικό";;; που αναφέρεται μέσα στο δημοσίευμα, πολύ μου κάθεται στραβά! Πόσο ανατρεπτική μπορεί να γίνει μια κωμωδία με ένα γκέι φιλί; Ή μήπως είναι διαφημιστικό τρικ για να κοπούν εισιτήρια;;;



Και αν είναι να βοηθάμε στο να κοπούν εισιτήρια, μήπως να αρχίζαμε να ζητάμε και ποσοστά;

1.12.09

Η ομοφοβία δαγκώνει περισσότερο από την αγάπη




Ο  G Spot Unveiled© εντόπισε και αναρωτιέται..

Επίσης έχω κι άλλο ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και καιρό (πέραν των υπόλοιπων ομοφοβικών δηλώσεων και μη, τις οποίες καταγράφω κανονικά και θα σας εκθέσω).
Έχει να κάνει με την εκπομπή του αντ1 ''love bites'' και συγκεκριμένα με το σάιτ, όπου αναγράφεται ξεκάθαρα πως δικαιούνται να λάβουν συμμετοχή μόνο άτομα που απευθύνονται στο αντίθετο φύλο και άλλωστε αυτό φαίνεται απο την ίδια την εκπομπή που εμάς μας έχει εντελώς σε αόρατο mode (τραγικό).
Εννοείται πως αυτό είναι μηνύσιμο, καθώς αντίκειται και στην κείμενη Ελληνική νομοθεσία (κατόπιν κοινοτικής οδηγίας-τί άλλο?!! σιγά μην ήταν πρωτοβουλία των Ελλήνων νομοθετών - ή τεσπα ότι είναι...) περί διακρίσεων.
Περιμένω και την άποψή σας επ'αυτού ^_^

Και εμείς περιμένουμε τις ιδέες σας γι'αυτό..

Καλύτερα απλώς να αντιγράφουν....

... το πρόγραμμα που τους στέλνουν οι σταθμοί και ας αφήσουν το σχολιασμό. Ο λόγος για το περιοδικό tv zapping. Το εντόπισε η Γιάννα και αντιγράφουμε από το inbox μας:
Σας γράφω γιατί βρήκα κάποια πράγματα στο εξής άρθρο του "tv zapping" αρκετά ομοφοβικά.
Παραδείγματα:
Πρέπει να είσαι ευρηματικός για να σκεφτείς τη Ρουμελιώτη στον ρόλο μιας ομοφυλόφιλης. Θλιμμένη πριγκίπισσα μου κάνεις, αλλά για κορίτσι της... Ναβρατίλοβα όχι!
Ελαφρύς ή όχι, ο ρόλος σου έχει βρει πολλούς γονείς να διαμαρτύρονται για σκηνές του σίριαλ με πρωταγωνίστρια τον... φίλο μας την Μπέτυ.
Αυτός ο Μάρκος δεν υποφέρεται! Νομίζει πως όλος ο κόσμος ανήκει στον αστερισμό των γκέι...

Το αφήνω στην κρίση σας.

http://www.tvzapping.gr/tvpersons/interviews/?entityid=091c1b94-0304-44c0-babd-02a42c2fa064

17.11.09

Γιατί ΔΕΝ είναι rock..

Έφτασε στο email μας και παραθέτουμε χωρίς καμία λογοκρισία: 
Στάθης  ΠαπούλιαςΥπ' όψιν: Διευθυντή Προγράμματος Rock FM
              κ. Στάθη Παπούλια

Καλή σας μέρα,

Σήμερα [16.11.2009] το πρωί στην εκπομπή του σταθμού σας μεταξύ 8-9 π.μ. ο ραδιοφωνικός παραγωγός κ. Στάθης Παπούλιας αναφέρθηκε σε δημοσίευμα της εφημερίδας espresso σχετικά με δήμαρχο νησιού, ο οποίος δεν κατονομάζεται, που πιάστηκε στα πράσα από την γυναίκα του στο κρεβάτι με άλλους 3 άντρες. Προσπερνώντας το γεγονός ότι στηρίζετε την ειδησειογραφία σας στον κιτρινισμό "εφημερίδων" του χειρίστου είδος, τα σχόλια του παραγωγού σας ήταν αφάνταστα ομοφοβικά και ρατσιστικά.

Δεν συγκράτησα προφανώς την ακριβή φρασεολογία, αλλά αναφέρθηκαν σίγουρα τα "δεν τον έπιασε με γυναίκα, όπως και θα ήταν λογικό" και "ο τρίτος ήταν μελαμψός αλβανικής καταγωγής" συνοδευόμενα με γελάκια και ανάλογο τόνο φωνής. Στην συνέχεια της εκπομπής αναφέρθηκε και το "μετα τον δήμαρχο που τον πιάσαμε να παίζει τάβλι με τους φίλους του, ποιό παιχνίδι τώρα, πλακωτό ή φεύγα θα σας γελάσω" στο σχολιάσμό έταιρης περίπτωσης κερατώματος.

Στο σημείο αυτό, έστειλα μήνυμα στον σταθμό όπου έγραφα "ντροπή σας! το μόνο παράλογο με τον δήμαρχο είναι η ομοφοβία των σχολίων σας!". Σε αυτό ο κ. Παπούλιας αφού αναρωτήθηκε 2 φορές αν είμαι άντρας ή γυναίκα, τονίζοντας όμως ότι δεν έχει σημασία [ποιός ο λόγος τότε της εις διπλούν αναφοράς;], απάντησε ότι δεν καταλαβαίνω το humour του και ότι είμαι πολύ λάθος.

Επειδή αυτή η συζήτηση δεν έχει νόημα να γίνεται μέσω μηνυμάτων και δεν υπήρχε η δυνατότητα ακρόασης της συνέχειας της εκπομπής, αποφάσισα να σας στείλω το παρόν e-mail περιγράφοντας τα σχόλια που έγιναν.

Είμαι η τελευταία που θα υποστηρίξει την πολιτική ορθότητα, αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνω πολύ καλά την διαφορά μεταξύ καλοπροαίρετου humour και σχολίων που έχουν μοναδικό σκοπό την προσβολή. Όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται υπάρχουν ακροατές του σταθμού σας [όχι για πολύ ακόμα όπως καταλαβαίνετε] που θίγονται από ανάλογα σχόλια.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας,

Ν Α

Για την ιστορία να πούμε ότι οι κώδικες δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ  και της ΕΣΥΠΗΤ είναι σαφείς. Όχι ότι στη χώρα αυτή έχουν οποιαδήποτε σημασία, αλλά κάποια στιγμή, κάποιος θα αναγκαστεί να λογοδοτήσει.

10.11.09

Τρανσοφοβία, ειρωνία και τα υπόλοιπα κακά της μοίρας τους

Το κακό άρχισε με το Κους Κους (Alpha 13:00-15:00) την Παρασκευή 6 Νοεμβρίου. Ο Θέμης το εντόπισε πρώτος και αναφέρει:
Σήμερα στις 6 Νοεμβρίου σε μεσημεριανάδικο του ALPHA (Κους Κους το Μεσημέρι) υπήρξε θέμα για μια τρανσέξουαλ που έκανε κάποιο εκβιασμό απ' ότι κατάλαβα. Ειπώθηκαν πολλά απαράδεκτα και ειρωνικά. Κρατάω αυτό που είπε ένας, ότι ήταν πλεκτάνη το γεγονός ότι δεν αποκάλυψε ότι είναι τρανσέξουαλ στον άντρα της. Επίσης, ένας άλλος είπε σε δημοσιογράφο που ενημέρωνε για την υπόθεση από το τηλέφωνο ότι η γραμμή είναι trans, επειδή δεν μπορεί να ακούσει καλά.
Συνεχίστηκε στο ALTER  και την εκπομπή Μεσημεριανό εξπρες την ίδια μέρα με τον κο Δανιά σε ρεσιτάλ τρανσοφοβίας και άγνοιας (αλήθεια, είναι ψυχολόγος; Ή απλώς δηλώνει ό,τι δηλώνει; Ο Σύλλογος Ελλήνων Ψυχολόγων τι λέει και τι κάνει για όλα αυτά;).
Και επειδή αυτά δεν ήταν αρκετά -γιατί η ειρωνία ποτέ δεν είναι αρκετή, άλλωστε- το Star ολοκλήρωσε με σχόλια στις ειδήσεις "...η Ελένη, λέμε τώρα.." και "ωραίο το φουστανάκι σου Γιώργο μου". Η Παρασκευή μας έστειλε το video (υποθέτουμε ότι στο κανάλι είναι πολύ περήφανοι για την κάλυψη το θέματος, γι'αυτό και το έχουν στην ιστοσελίδα τους).
Για το ίδιο θέμα η Βίκυ και ο Ανδρέας (χαρά στο κουράγιο τους) βρήκαν στην Espresso το υπόδειγμα δημοσιογραφίας (λέμε τώρα), με την περιγραφή της υπόθεσης (θα το λέγαμε και δημοσιογραφική έρευνα, αλλά μας τελείωσε το χιούμορ). Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και τη συνέχεια του "ρεπορτάζ".
Φανταζόμαστε ότι όλοι οι άνθρωποι που συλλαμβάνονται για κάτι αξίζουν τη δημόσια χλεύη για όσα οι "δημοσιογράφοι" δεν εγκρίνουν. Αφήστε που το τεκμήριο της αθωότητας είναι για τους αφελείς. Και όλα αυτά με την Παγκόσμια Ημέρα Τρανσοφοβίας σε λιγότερο από δύο εβδομάδες (20 Νοεμβρίου για όσους δεν το ξέρουν).

4.11.09

Η χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και η εφημερίδα της μεσουρανούσης ομοφοβίας

 
Αντιγράφουμε από το Βήμα της Τρίτης 3 Νοεμβρίου

Οι Ιάπωνες δεν αγαπούν το μάτσο

Στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου οι άνδρες ανατρέπουν τα στερεότυπα

 Μιτσουχίρο Ματσουσίτα είναι μόλις 18 ετών, και όμως έχει προγραμματίσει με ακρίβεια το μέλλον του. Μετά το πανεπιστήμιο θα εργαστεί για λίγα χρόνια προτού παντρευτεί και αποκτήσει παιδιά. Στόχος του είναι να μην κάνει καριέρα αλλά να ασχοληθεί με τα... οικιακά. Εκείνος και όχι η σύζυγός του θα αφοσιωθεί στην ανατροφή των παιδιών και στις δουλειές του σπιτιού. Αυτός θα φτιάχνει τα γλυκά στον φούρνο, θα ψωνίζει, θα πλένει και θα σιδερώνει. Σαν καλή νοικοκυρά. Και όμως δεν πρόκειται για εκκεντρικότητα αλλά για μια διαρκώς διευρυνόμενη τάση μεταξύ του ανδρικού πληθυσμού της Ιαπωνίας, ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο. Οι συγκεκριμένοι Ιάπωνες αποκαλούνται «ανδρόγυνοι» και είναι το αντίστοιχο των «μετροσέξουαλ» της Δύσης. Δεν είναι ομοφυλόφιλοι. Απλώς δείχνουν μια απέχθεια προς τις «παραδοσιακές ανδρικές αξίες» και έλκονται περισσότερο από τον κόσμο των γυναικών. Ορισμένοι μάλιστα ντύνονται γυναικεία.
Δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τα γρήγορα αυτοκίνητα και ξοδεύουν τον ελεύθερο χρόνο τους στη θεωρούμενη αγαπημένη ασχολία του «ωραίου φύλου»: τα ψώνια. Οι επαγγελματίες του μάρκετινγκ τρίβουν τα χέρια τους. Οι «άνδρες που φορούν σουτιέν» συγκροτούν μια παρθένα αγορά για τους σχεδιαστές κάθε είδους καταναλωτικών προϊόντων. 



Και ναι, για μία ακόμη φορά, ένας ανώνυμος δημοσιογράφος αισθάνεται την ανάγκη να μας επιβεβαιώσει ότι το να μην μένει κάποιος δεμένος στον στεροτυπικό ρόλο του φύλου, δεν συνιστά και διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό! Σας ευχαριστούμε για την επιβεβαίωση, καμία αμφιβολία δεν είχαμε, παρά το ειρωνικό σας ύφος. 
Επίσης, να σημειώσουμε εδώ, την ευγενική προσφορά του Βήματος με ένα ακόμη επιχείρημα ενάντια στους πολέμιους της τεκνοθεσίας σε/από ομόφυλα ζευγάρια, που ρωτούν "μα με τι πρότυπα θα μεγαλώσει το παιδί;" ή "το παιδί χρειάζεται να έχει πρότυπα και από τα δύο φύλα!". Η απάντηση δίνεται ωραιότατα μέσα από την είδηση που δηλώνει ότι κανένα φύλο δεν έχει αποκλειστικά δικαιώματα σε καμία συμπεριφορά. Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι δεν ήταν αυτός ο στόχος του άρθρου, αλλά να που έχουμε και παράπλευρες ωφέλειες!

Sex and the city το "κανονικό"

sex and the city.jpg
Έφτασε στο email μας από τον Κώστα:
Έχω παρατηρήσει ότι σε κάθε κύκλο του Sex and the City που προβάλλεται εδώ και χρόνια σχεδόν κάθε μέρα στον Alpha η λέξη straight μεταφράζεται ως κανονικός

Δηλαδή σαν να υποστηρίζει έμμεσα ότι οτιδήποτε άλλο δεν είναι κανονικό - φυσιολογικό

Είναι μια κάκιστη μετάφραση που με ενοχλεί

Συνυπογράφουμε και προσθέτουμε ότι αδικεί και μία σειρά που αυτό το μήνυμα ποτέ δε θέλησε να το περάσει. Βέβαια, το τι θα ήθελε να περάσει ο Apha είναι μια άλλη ιστορία..

27.10.09

Άλογα και ομοφοβία

Jolly Jumper

Το βρήκαμε στο Βήμα της Κυριακής και στο Tales from the other side of town
Το άρθρο λύνει μία χρόνια παρεξήγηση για το φύλο της Ντόλυ (που είναι αρσενικό άλογο) και "αποκαθιστά την χαμένη τιμή" του, μια που ερωτεύεται μία φοράδα.
Ο δε σκιτσογράφος του κόμικ λέει ότι: "Οι Ελληνες όμως φαίνεται ότι είστε πάντοτε ένα βήμα μπροστά, επεμβαίνοντας ακόμη και στη φύση. Αν λοιπόν το “Βrokeback Μountain” γυριζόταν σε καρτούν, είμαι σίγουρος ότι θα περιμένατε να δείτε τον Λούκυ Λουκ σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ωστόσο σας διαβεβαιώ: ο Λούκυ Λουκ δεν είναι γκέι!". Συνδέει δηλαδή την αλλάγή του φύλου ενός αλόγου σε ένα κόμικ (προ αμνημονεύτων ετών και για ακαθόριστους λόγους), με την σεξουαλικότητα του ήρωα και την ανάγκη (του;) να μας επιβεβαιώσει ότι το δημιούργημά του δεν είναι γκέι. 
Δηλαδή, η ομοερωτική επιθυμία συνεπάγεται απώλεια της τιμής και επέμβαση στη φύση. Δύο σε ένα! Μπράβο στους ανοιχτόμυαλους δημοσιογράφους και δημιουργούς! 

Απόψεις...

Ήρθε στο email μας από τον AG.
Link: http://troktiko.blogspot.com/2009/10/23_25.html

"Αυτή είναι δήλωση! Άλλοι άνθρωποι αποποιούνται το νεαρό της ηλικίας τους που έχασαν την παρθενιά τους και υπάρχουν σταρ , οι οποίοι μετανιώνουν γιατί περίμεναν μέχρι να γίνουν 23 ετών. Ποιος έκανε αυτή την δήλωση μετάνοιας σεξ; Είναι ο...
Elton John. Καλύτερα να τραγουδάς παρά να μιλάς, μάλλον αυτό ισχύει για τον δημοφιλή τραγουδιστή!"

Τελευταία πρόταση ("Καλύτερα να τραγουδάς παρά να μιλάς, μάλλον αυτό ισχύει για τον δημοφιλή τραγουδιστή!"),

Το εξέλαβα ως "τραγούδα και άσε μας πότε άρχισες να πηδιέσαι με τους πούστες".

Μπορεί να το κατάλαβα λάθος. Μπορεί και όχι, αλλά βλέπε και το "Αυτή είναι δήλωση!". Γενικά, μου βγάζει μιαν ειρωνεία.

Και για την ειρωνία, άδικο δεν έχει!

25.10.09

Κάτι πιο έξυπνο δε μπορούσε να σκεφτεί;


Από τη σημερινή Καθημερινή
Απορώ πως μπορούν και συνδέουν τα πάντα με τη σεξουαλική προτίμηση... Πραγματικά με ξεπερνάει..
Και αναρωτιέμαι τι θέλει να πει ο ποιητής:
α) ότι τα  stage γίνονται εν κρυπτώ, όπως η ομοφυλοφιλία (γιατί η ομοφοβία γίνεται φανερά, όπως για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται)
β) ότι τα stage  είναι "πουστιά" και οι straight καμία σχέση με το σπορ
γ) ότι τα stage είναι ο επόμενος τομέας κυριαρχίας μας μετά το χώρο του θεαματος και ότι όλοι όσοι μπήκαν στα stage είναι lgbt (και το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης είναι το νέο hot spot για γνωριμίες).
δ) ότι δεν έχει έμπνευση και έβαλε το πρώτο στερότυπο που του ήρθε στο μυαλό.

Σε κάθε περίπτωση, να συστήσουμε στον κο Μακρή, την επόμενη φορά που θα του έρθει να κάνει τέτοιου είδους χαριτωμένα σκίτσα, να τα αφήσει και να ανατρέξει στο πλουσιότατο αρχείο του και να μας προστετεύσει τουλάχιστον από την ταραχή -αφού από την ομοφοβία σίγουρα δε μας προστατεύει.

21.10.09

Ο Πέδρο, ο Μάνος, και οι ...άλλοι


Από τον ΔΑ και το forum του 10% στο email μας:
Δημοσιεύτηκε στον Ταχυδρόμο των Νέων του Σαββάτου 17 Οκτωβρίου, και αναφέρεται σε συνέντευξη του Δ. Δανίκα με τον Πέδρο Αλμοδοβάρ.
...Και δεν είναι μόνο ο Πέδρο πιο άντρας από τους άντρες που κυκλοφορούν σαν άδεια κοστούμια, στολισμένα με χρωματιστές γραβάτες. O Μάνος Χατζιδάκις δηλαδή τι ήταν; Άντρας με τα όλα του!
Σε ένα διθυραμβικό άρθρο-συνέντευξη για τον Αλμοδοβαρ, ο Δ. Δανίκας μας φαίνεται ότι, εκούσια ή ακούσια, διαιωνίζει το μύθο ότι κάποιοι άντρες είναι πιο άντρες από κάποιους άλλους. Συμπεριλαμβάνει τον Χατζιδακι και τον Αλμοδοβαρ σε αυτούς (και αποκλείει και πολλούς straight), αλλά με τους άλλους, που δεν ταιριάζουν σε αυτό το πρότυπο που έχει για τους "άντρες", τι γίνεται; Ελπίζουμε στο μέλλον, η κατηγορία των "ανδρών", να επεκταθεί και στους υπόλοιπους, ανώνυμους και επώνυμους, που σήμερα αποκλείει.

Είναι η λογοκρισία ιατρική υπόθεση;

http://www.hughlaurie.de/wp-content/uploads/2007/11/house-md-promo-season-4_01.jpg
Η Ευαγγελία Καρυφυλλίδου το εντόπισε και μεταφέρουμε από το email μας:
το Σάββατο 17 Οκτωβρίου στις 6:45μμ στο Star, σε ενα επεισόδιο του σιριαλ "Ιατρικες Υποθεσεις" έκοψαν τις λεσβιακές ερωτικές σκηνές με τις οποιες ξεκινούσε το επεισόδιο. Το επεισόδιο το είχα παρακολουθήσει ολοκληρωμένο μέσω ίντερνετ.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε το Star γίνεται ο καλύτερος πρεσβευτής για την αναγκαιότητα της ηλεκτρονικής πειρατείας! Και ας μην ξεχνάμε, ότι είναι το ίδιο κανάλι που πριν από μερικά χρόνια, πρόβαλλε τη σειρά "Queer as Folk" με τον αλήστου μνήμης τίτλο "Ζουν ανάμεσά μας" (εμείς και οι εξωγήινοι, φανταζόμαστε).


Ευχαριστούμε τη ΦΔ που μας το προωθησε!

20.10.09

Δίκες, προβλήματα και άλλα...

Αντιγράφουμε από το email μας: "Στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Espresso της Τρίτης 20ής Οκτωβρίου και σε ρεπορτάζ από την εξελισσόμενη δίκη για τη δολοφονία Σεργιανόπουλου αναφέρεται χαρακτηριστικά : "σε ό,τι αφορά το πρόβλημά του με την ομοφυλοφιλία...". Πρόβλημα;; "
Συμφωνούμε απόλυτα με το σχολιασμό του αποστολέα. Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα;


Προσθέτουμε μία παράγραφο ακόμη από το σχετικό δημοσίευμα, πάντα της Espresso:
Μάλιστα, ο καθηγητής Ψυχιατρικής αποκάλεσε το θύμα στο δικαστήριο εξ ορισμού αμφιφυλόφιλο αφού, όπως του είχε εκμυστηρευτεί στο παρελθόν, «επί επτά ολόκληρα χρόνια είχε ερωτική σχέση με μία γυναίκα (σ.σ.: η άγνωστη μνηστή του Νίκου Σεργιανόπουλου), την οποία διατηρούσε για τα μάτια του κόσμου αφού μέσα σε αυτήν ένιωθε άβολα».  
Το Έθνος όμως δίνει μια διαφορετική εκδοχή της κατάθεσης του ψυχιάτρου:
Σύμφωνα με τον καθηγητή (...) η σχέση του με γυναίκα ήταν μόνο για τα μάτια του κόσμου.
Εκ ποιου ορισμού κυρίες Μ. Δήμα και  Μ. Μεϊμάρη της Espresso; Ποιος ορίζει τι είναι ο κάθε άνθρωπος; Σύμφωνα με το δημοσίευμά σας, ο συγκεκριμένος καθηγητής Ψυχιατρικής φαίνεται να αγνοεί ότι ένα μεγάλο ποσοστό gay και λεσβιών καταφεύγουν σε σχέσεις αλληλοκάλυψης (για τους γνωστούς λόγους ομοφοβίας της κοινωνίας), χωρίς αυτό να σημαίνει εξ'ορισμού ότι είναι αμφιφυλόφιλοι. Το ερώτημα παραμένει όμως: το αγνοεί ο καθηγητής Ψυχιατρικής, ή επιλέγετε να το αγνοείτε εσείς; (Για έναν ορισμό της αμφιφυλοφιλίας, μπορείτε να δείτε εδώ, για να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε).


Και το τέλος του άρθρου, ασχολίαστο:
Αγνωστες λεπτομέρειες από τα δύσκολα παιδικά χρόνια του ηθοποιού έφερε στο φως με την κατάθεσή του ο φίλος του αείμνηστου Νίκου Σεργιανόπουλου Κωνσταντίνος Σφυριδικίδης. Ο καθηγητής θεάτρου, ο οποίος γνωρίστηκε με τον Νίκο Σεργιανόπουλο όταν και οι δύο ήταν φοιτητές στη Δραματική Σχολή, αποκάλυψε πως μέχρι να καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως ζεν πρεμιέ ο ηθοποιός πάλευε με τους δαίμονές του. «Είχε μια θηλυπρεπή πλευρά που προσπαθούσε να υπερνικήσει. Μου είχε πει πως μικρό τον φώναζαν Νικολέτα». Ο ίδιος μάρτυρας είπε ότι ο εκλιπών του είχε εξομολογηθεί την προτίμησή του στους άσχημους άντρες, «ανθρώπους -όπως είπε χαρακτηριστικά- που δεν θα γύριζε κανείς να κοιτάξει». «Μου είχε πει: “Δεν φαντάζεσαι με τι ανθρώπους έχω πάει για να ικανοποιήσω τα πάθη μου”. Δεν νομίζω ότι ήταν ποτέ ευτυχής. Δεν του άρεσε καθόλου που ήταν ομοφυλόφιλος και έπρεπε να συγχρωτίζεται με αυτούς τους ανθρώπους», κατέληξε ο μάρτυρας. 
Λέει η Espresso. O Alpha, όμως λέει:
"...και του στενού φίλου του ηθοποιού Κώστα Σφυρικίδη, ο οποίος είπε ότι «ο Νίκος βρισκόταν συνεχώς σε σύγκρουση με τον εαυτό του. Δεν έγινε ποτέ ευτυχής. Αναγκαζόταν να συναναστρέφεται άτομα, που δεν ενέκρινε»."


Τεράστια η διαφορά ανάμεσα στο ρεπορτάζ της Espresso και των υπολοίπων εφημερίδων...

19.10.09

Χιουμοράκι;


Δημοσιεύτηκε στα Νέα σήμερα. Και αναρωτιέμαι: πως έτσι; Γιατί για μερικούς από εμάς δεν υπάρχει κάτι επιλήψιμο σε αυτό το "έτσι". Αλλά υποψιάζομαι ότι η κα Φοίβη Αθηναίου δεν συμφωνεί..
Και για είμαστε σαφείς: ένα πράγμα το "πείραγμα" μίας διαφήμισης στο internet, εκεί μπορεί να είναι και αστείο. Το σχόλιο, όμως που το συνοδεύει, με την ειρωνική αρνητική χροιά του, είναι ένα εντελώς άλλο πράγμα.

15.10.09

Χωρίς πολλά σχόλια...




Από την χθεσινή Καθημερινή, εντοπίστηκε στο Tales from the other side of town. Ελπίζουμε να μην ξαναχρειαστεί να δημοσιεύσουμε τέτοιες ειδήσεις.

Η καταπίεση τους έσπρωξε στο κενό
 Ένας 20χρονος και ένας 19χρονος έβαλαν τέλος στη ζωή τους έπειτα από συγκρούσεις με τους γονείς
Της Λινας Γιανναρου
«Σήμερα δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Εχουμε πένθος στον τόπο μας. Να τα πούμε αύριο;» Η «Κ» είχε επικοινωνήσει με τον δήμαρχο του μικρού νησιού για να ενημερωθεί για μια περιβαλλοντική του πρωτοβουλία - η «είδηση» όμως ήταν άλλη και ήταν τραγική. Ενας νέος είχε βάλει τέλος στη ζωή του γιατί η οικογένειά του δεν ενέκρινε την κοπέλα που αγαπούσε. Πήδηξε από ένα βράχο στο κενό. Είκοσι χρονών παιδί.
Στις 14 Αυγούστου, μια παρόμοια τραγωδία χτύπησε μια κωμόπολη της Βόρειας Ελλάδας. Ενας 19χρονος φοιτητής έκανε βουτιά από την ταράτσα του σπιτιού του, επειδή δεν άντεξε την πίεση που του ασκούσε η οικογένειά του. Οι γονείς του απειλούσαν να τον στείλουν στο εξωτερικό για να κόψει τις «κακές παρέες», ενώ ο μεγάλος του αδερφός τον έκανε «μαύρο» στο ξύλο στέλνοντάς τον για μια εβδομάδα στο νοσοκομείο. Είχαν μόλις μάθει ότι είναι ομοφυλόφιλος.
Δύο ιστορίες ανάμεσα στις... ποιος ξέρει πόσες που διαδραματίζονται καθημερινά σε κάθε γωνιά της χώρας. Οικογένειες που τυλίγονται σαν αγχόνη γύρω από τα παιδιά, παιδιά που αντιλαμβάνονται τον θάνατο σαν τη μόνη διέξοδο. Κάποια από αυτά δυστυχώς θα το αποτολμήσουν, ο αριθμός τους όμως παραμένει άγνωστος μιας και στις περισσότερες περιπτώσεις ως αιτία θανάτου αναφέρεται το ατύχημα, η κακιά στιγμή. Το κοινωνικό στίγμα, άλλωστε, παραμένει ακόμα και σήμερα ισχυρό -σε ορισμένες περιοχές της χώρας μάλιστα δεν ψάλλεται η εξόδιος ακολουθία για τους αυτόχειρες. (Ο πραγματικός αριθμός των αυτοκτονιών, δηλαδή, είναι πολλαπλάσιος των περίπου 300 που δηλώνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα.) Πώς είναι δυνατόν όμως παιδιά να εξωθούνται στην αυτοκτονία από την ίδια τους την οικογένεια; «Είναι δυνατόν όταν στο μυαλό του γονέα υπάρχει απόλυτη ταύτιση μεταξύ του ίδιου και του παιδιού του», απαντά στην «Κ» η κλινική ψυχολόγος κ. Ελένη Κουλούτζου.
Κομμάτι του εαυτού τους
«Ταύτιση αισθάνονται σε ένα βαθμό όλοι οι γονείς, σχεδόν όλοι οι γονείς βλέπουν το παιδί τους σαν συνέχεια του εαυτού τους», εξηγεί. «Σκεφτείτε μόνο τις τρυφερές εκφράσεις που χρησιμοποιούν, όπως “μάτια μου”, “καρδιά μου”, “ψυχή μου”. Εκλαμβάνουν το παιδί ως κομμάτι του εαυτού τους. Αυτό δεν είναι όσο αθώο ακούγεται, αφού θα πει πως ό,τι είναι το παιδί και ό,τι κάνει αφορά τους γονείς σαν να επρόκειτο για τον εαυτό τους. Ετσι, κάθε διαφορετική, ανεπιθύμητη σκέψη, πράξη ή συμπεριφορά του απορρίπτεται».
Υπό ορισμένες προϋποθέσεις, η κατάσταση μπορεί να εκτραχυνθεί. «Πράγματι, υπάρχουν και οι περιπτώσεις αυτές που η ταύτιση αυτή είναι τόσο δυνατή, εκ μέρους του γονιού, ώστε αυτός εκλαμβάνει την ενδεχόμενη διαφοροποίηση του παιδιού του ως θανάσιμο πλήγμα στη δική του ύπαρξη. Αυτή μπορεί να είναι η ομοφυλοφιλία, ένας δεσμός που δεν εγκρίνεται, οτιδήποτε. Τότε, όμως, οι επιλογές του παιδιού γίνονται θέμα ζωής και θανάτου», λέει η κ. Κουλούτζου. «Πρόκειται για έναν αφόρητα ασφυκτικό δεσμό από τον οποίο κάποια στιγμή το παιδί δεν βλέπει άλλη διέξοδο παρά μόνο τον θάνατο. Κι αυτό γιατί όσο ασφυκτικός είναι αυτός ο δεσμός, τόσο καθολικό είναι και το βίωμα της απόρριψης της δικής του ξεχωριστής ύπαρξης. Το παιδί ως “άλλος” δεν υπάρχει για τον γονιό». (Δεν είναι τυχαίο ότι πολύ συχνά, σε αυτές τις περιπτώσεις, ακούγονται εκφράσεις όπως «δεν υπάρχεις για μένα», «για μένα έχεις πεθάνει» κ.ά.)
Κλειστές κοινωνίες
Στο περιβάλλον μιας κλειστής κοινωνίας, οι υπόλοιπες επιλογές για τα παιδιά αυτά σχεδόν εκμηδενίζονται. «Στις μικρές κλειστές κοινωνίες συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με αυτές τις οικογένειες. Υπηρετούν την ομοιότητα και δεν ανέχονται τη διαφορετικότητα. Ετσι, ασκείται επιπρόσθετα τεράστια πίεση τόσο στους γονείς όσο και στα παιδιά. Γι’ αυτό και τέτοιου είδους περιστατικά είναι συχνότερα στις μικρές πόλεις, δυστυχώς πολλά από αυτά και με τραγική κατάληξη».
Τις ρίζες τους σε τέτοιου είδους δυσλειτουργίες έχουν και πολλές υποθέσεις εξαφάνισης παιδιών, ενώ σε «προβλήματα με την οικογένεια» αποδίδεται πολύ συχνά και η καταφυγή νέων στα ναρκωτικά, το αλκοόλ, ακόμα και στην πορνεία.

Hμερομηνία :  14/10/09  
Copyright:  http://www.kathimerini.gr

13.10.09

ΝΕΤ "Πρώτη Γραμμή"

Από το "Απέναντι Πεζοδρόμιο" (ευχαριστούμε!) πληροφορηθήκαμε τα σχόλια της πολύ πρωινής εκπομπής στην κρατική ΝΕΤ σχετικά με την καθιέρωση "Ημέρας Μνήμης του Harvey Milk". Κινούμαστε ήδη για να βρούμε και να δούμε και το πρωτογενές υλικό και έπεται συνέχεια..

Είμαστε όλοι Harvey Milk;


Στις ηλεκτρονικές εκδόσεις δύο τουλάχιστον εφημερίδων (Ελευθεροτυπία, και Καθημερινή) εμφανίζονται σήμερα δημοσιεύματα για την καθιέρωση "Ημέρας Ομοφυλοφίλων" στην Καλιφόρνια, αντί του ορθού "Ημέρας μνήμης Harvey Milk" (δείτε το σχετικό δημοσίευμα από τους LA Times εδώ).

Το πρόβλημα είναι ότι, αντί να τονίσουν τους αγώνες που έκανε ο Harvey Milk και που οδήγησαν στην δολοφονία του, εμφανίζουν αυτή τη μέρα σαν μέρα γιορτής για μιά κοινωνική ομάδα, εγείροντας και πιθανές διαμαρτυρίες από άλλες ομάδες, που νιώθουν ότι δεν εκπροσωπούνται. Για την ιστορία, να αναρωτηθούμε, αν την ημέρα που είναι αφιερωμένη στον Martin Luther King, τα ελληνικά ΜΜΕ θα την ανέφεραν ως ημέρα Αφροαμερικανών.


Ευχαριστούμε την ΑΒ για την άμεση ανταπόκριση! Πάντα τέτοια!

12.10.09

Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις...

Ας ξεκινήσουμε με κάτι πρόσφατο. Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιέυτηκε στην εφημερίδα "Το ΒΗΜΑ" στις 20 Σεπτέμβρη 2009. Διαβάστε το, και τα σχόλια μας θα τα βρείτε στο τέλος.


Πώς είναι η ζωή με δυο «μαμάδες»;
Ως κοινωνικό αίτημα είναι υπαρκτό και στην πράξη πολλά ομόφυλα ζευγάρια ανατρέφουν τα παιδιά τους. Πόσο όμως αυτό επηρεάζει τη ζωή των παιδιών και ποιοί «δικαιούνται» τελικά να είναι γονείς;
του Α. ΓΑΛΔΑΔΑ, Αθήνα - Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

«Ελα τώρα, σε παρακαλώ, που θέλουν και οι π...δες να κάνουν παιδιά, σοβαροί να ΄μαστε...». Μια φράση που αποκρυσταλλώνει νοοτροπίες και στάσεις απέναντι σε μειονότητες βαλμένες στη γωνία για δεκαετίες. Αυτές όμως οι μειονότητες έρχονται τώρα να διεκδικήσουν όλο και μεγαλύτερες μερίδες από τις χαρές που απολάμβανε μονοπωλιακά η παραδοσιακή πλειονότητα. Και μια από αυτές είναι η απόκτηση παιδιών.

Ζευγάρια από λεσβίες ή ομοφυλόφιλους άνδρες λοιπόν θέλουν πλέον όχι μόνο να αναγνωριστεί ότι μπορούν να παντρεύονται όπως και οι «άλλοι», αλλά και να μη στερηθούν τη χαρά να μεγαλώνει και ένας καινούργιος άνθρωπος δίπλα τους, μαζί τους. Τους υπόλοιπους, τους ετεροφυλόφιλους, όσους δηλαδή είτε δεν θέλουν να ανήκουν με τίποτε σε μια από αυτές τις με τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κοινωνικές ομάδες είτε δεν είναι εξαρχής εχθρικά τοποθετημένοι σε τέτοια αιτήματα, τους αφορά άραγε όλη αυτή η ιστορία; Η απάντηση είναι προφανώς «Ναι».

«Είμαστε έτοιμες για μητέρες;»
Οι δύο γυναίκες είχαν φθάσει ύστερα από ένα ταξίδι λίγων ωρών με το τρένο από τη Γαλλία και τώρα περνώντας σιωπηλές μέσα από τους διαδρόμους του βελγικού νοσοκομείου κατευθύνθηκαν στο γραφείο που είχαν επισκεφθεί άλλη μία φορά. Η Νατάσα, με μια πιο «αρσενική» εμφάνιση, είχε πάντα ομοφυλόφιλες σχέσεις, ενώ η Σαντάλ ήταν παντρεμένη για δέκα χρόνια με άνδρα αλλά τώρα είναι ζευγάρι με τη Νατάσα. Απογοητευμένη από τη συζυγική της ζωή, που δεν είχε αποτέλεσμα να έλθει και κάποιο παιδί στον κόσμο, τώρα έχει αποφασίσει να καταφέρει να το αποκτήσει. Η σύντροφός της η Νατάσα δεν έδειξε και μεγάλο ενδιαφέρον από την αρχή, αλλά δέχθηκε να γίνει το χατίρι της Σαντάλ. Η Σαντάλ διάλεξε να είναι η φυσική μητέρα με υποβοηθούμενη γονιμοποίηση και δότη σπέρματος άγνωστο. Επειδή στη Γαλλία οι νόμοι δεν είναι ακόμη πολύ ελαστικοί, διάλεξαν το γειτονικό Βέλγιο για να προχωρήσουν, αλλά όχι όπως τους κατέβει. Ζήτησαν και έχουν από τους γυναικολόγους αλλά και από τους ψυχολόγους του τμήματος Τεχνητής Γονιμοποίησης του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Λιέγης συμβουλευτική συνδρομή σε σχέση με την απόφασή τους αυτή. Δέχθηκαν επίσης να συμμετάσχουν σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα που έχουν ξεκινήσει δύο γυναίκες κλινικοί ψυχολόγοι. Σε αυτό τούς ζητείται, αφού έχει προηγηθεί η έγκριση του νοσοκομείου να προχωρήσουν σε τεχνητή γονιμοποίηση, σε δύο ή τρεις επισκέψεις, μία πριν από την επέμβαση που απαιτεί η υποβοηθούμενη γονιμοποίηση σε μία από τις δύο και μία ή δύο επισκέψεις μετά, να απαντήσουν σε ένα εκτενές ερωτηματολόγιο αλλά και να δώσουν κάποια συνέντευξη. Μιλάνε για το πώς αποφασίστηκε να μεγαλώσουν την οικογένειά τους με ένα παιδί και ποια είναι τα συναισθήματά τους με την προοπτική αυτού του ερχομού. Το υλικό των συνεντεύξεων αναλύεται και με τη βοήθεια ειδικού λογισμικού αλλά και ως προς τις εκφράσεις και την ένταση του λόγου για να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Ενα άλλο ζευγάρι είναι η Σάντρα και η Εστέλ. Η Εστέλ δεν είχε ποτέ της σεξουαλική επαφή με άνδρες, γνωριζόταν μόλις έξι μήνες με τη Σάντρα όταν αποφάσισαν ότι ήθελαν να προστεθεί στην οικογένειά τους και ένα παιδί. Στην πρώτη τους προσπάθεια ο ψυχολόγος στον οποίο απευθύνθηκαν θέλησε να τις αποτρέψει. Είχαν και εκείνες τις αμφιβολίες τους αν είναι έτοιμες να γίνουν «μητέρες»- η Σάντρα αισθανόταν αμηχανία ακόμη και μπροστά στον γυναικολόγο- και ζήτησαν τη βοήθεια του νοσοκομείου και των γυναικών που ήταν υπεύθυνες για το ερευνητικό πρόγραμμα. Η Σάντρα λέει ότι ήθελε παιδί από τότε που ήταν νέα, ήθελε να ασχολείται με τα παιδιά και συμπληρώνει: «Φτιαχτήκαμε σ΄ αυτή τη Γη για να δίνουμε ζωή και πρέπει αυτό να μην το αφήσουμε να χαθεί». Τελικά όμως το παιδί τους θα το γεννήσει η Εστέλ, ενώ η Σάντρα ετοιμάζεται να ασκήσει το επάγγελμα του υδραυλικού. Σύμφωνα με μιαν άποψη, βρίσκοντας έναν ανώνυμο δότη σπέρματος οι λεσβίες γυναίκες προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν στη συνείδησή τους τη συμμετοχή του άνδρα και να βραχυκυκλώσουν στη συνείδησή τους τις πιθανές επιπτώσεις στο παιδί από την έλλειψη μιας ανδρικής πατρικής μορφής.

Το ερευνητικό πρόγραμμα

Την ακούω προσεκτικά, καθώς μου μιλάει για το θέμα της εργασίας της· μιλάει μόνιμα σε χαμηλούς τόνους, χωρίς ένα χαμόγελο να σπάει τη σοβαρότητα της συζήτησής μας, καθισμένη απέναντί μου στην καφετέρια ενός μεγάλου ξενοδοχείου, σε μια από τις σπάνιες φορές που περνάει από την Αθήνα. Είναι η μία από τις δύο κλινικές ψυχολόγους που δημιούργησαν το ερευνητικό πρόγραμμα στο Βέλγιο για την παροχή συνδρομής σε λεσβίες γυναίκες με την επιθυμία να τεκνοποιήσουν και έχει ασχοληθεί γενικότερα με το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών και την απόκτηση παιδιών από μέρους τους. Είναι μόνιμα εγκατεστημένη στις Βρυξέλλες στο Βέλγιο, εργάζεται ως ψυχαναλύτρια, ενώ διδάσκει Κλινική Ψυχολογία για ενηλίκους στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης. Το ενδιαφέρον της για την ομογονεϊκότητα αποτελεί συνέχεια ερευνητικών εργασιών της γύρω από την επιθυμία του παιδιού, την έκτρωση και την πατρότητα. ΗΔέσποινα Ναζίρηείναι Ελληνίδα και μητέρα η ίδια. Μου θυμίζει ότι«οι πρώτες έρευνες σχετικά με την ομογονεϊκότητα ξεκίνησαν στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του ΄70. Το ενδιαφέρον των ερευνητών επικεντρώθηκε στην ανατροφή και ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών που μεγάλωναν σε ομοφυλόφιλες οικογένειες και ειδικότερα σε ό,τι αφορά προβλήματα σεξουαλικής ταυτότητας, κοινωνικών σχέσεων με τους συνομηλίκους,αλλά και το ενδεχόμενο σεξουαλικής κακοποίησης από τους γονείς τους λόγω της γνωστής σύγχυσης για το αν η ομοφυλοφιλία συνεπάγεται απαραιτήτως και τάση προς παιδεραστία.Από τις πολυάριθμες αυτές έρευνες δεν προέκυψε κανένα ουσιαστικό στοιχείο που να υποδηλώνει διαφορές ανάμεσα στα παιδιά που ανατρέφονται από ομοφυλόφιλους γονείς και σε εκείνα που ανατρέφονται από ετεροφυλόφιλους γονείς».

Ετσι οι απορίες των γύρω τους αλλά και των ερευνητών μετατοπίστηκαν σε άλλα θέματα. Πώς δηλώνεται, για παράδειγμα, η οικογενειακή κατάσταση στο σχολείο και πώς την εισπράττουν οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες των παιδιών από ομοφυλοφιλικές οικογένειες. Πώς γίνεται ο καταμερισμός της εργασίας στο σπίτι. Αν σε σχέση με την ανατροφή των παιδιών παίρνει κάποιος τον ρόλο του πατέρα και κάποιος τον ρόλο της μητέρας.

Πόσο στοιχίζει η έλλειψη του πατέρα;
Ολοι εμφανίζονται να έχουν γνώμη για το θέμα. Οχι μόνο όσοι δεν έχουν ιδέα από ψυχανάλυση και ψυχολογία- οι περισσότεροι μάλιστα είναι κατά της απόκτησης παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια- αλλά και πολλοί ειδικοί, που ακολουθούν κάποιες ιδιαίτερες σχολές, όπως αυτή του γνωστού γάλλου ψυχαναλυτή Jac Lacan,επίγονου τουFreud,όπου επισημαίνεται η συμβολική διάσταση της πατρικής λειτουργίας και η μεγάλη σημασία στην αναγνώριση της διαφοράς των φύλων, άρα και του πατέρα ως προς τη μητέρα. Ενα παιδί που θα μεγαλώσει με ομοφυλόφιλους γονείς, επισημαίνουν ερευ νητές όπως οιWinter, Νaouri, Μelman,δεν θα μπορέσει να έχει μια ξεκάθαρη αναπαράσταση για το πώς ήλθε στον κόσμο, δηλαδή μετά τη σεξουαλική συνάντηση ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Ετσι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί σε σύγχυση με το να μη φαίνεται η ξεκάθαρα διαφορετική προέλευση της μητρικής και της πατρικής λειτουργίας. Επιπλέον η συγγένεια ως σήμερα δημιουργείται από τη διαφορά των φύλων και τη σεξουαλική τους συνεύρεση και βασίζεται σε αυτήν και η απαγόρευση της αιμομειξίας. Η διεκδίκηση των ομοφυλοφίλων να αποκτήσουν παιδί συνεπάγεται για τους ερευνητές αυτούς παραβίαση αυτών των πραγμάτων.

«Πόσοι γονείς χρειάζονται τελικά και με βάση τις νέες απόψεις για να γίνει μια οικογένεια;»ρωτώ και η ερώτησή μου δεν δείχνει να την αιφνιδιάζει, έστω και λίγο.«Σύμφωνα με τους περισσότερους ψυχαναλυτές που τοποθετούνται υπέρ της ομογονεϊκότητας(σ.σ. είναι ο νέος όρος για την ύπαρξη ομοφυλόφιλων γονέων)», μου απαντά,«το παιδί για να αναπτυχθεί αρμονικά χρειάζεται τουλάχιστον δύο γονείς, ικανούς όμως να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τού να είσαι γονιός. Ενα παιδί έχει ανάγκη να τροφοδοτείται από την ποικιλία και την ποιότητα των σχέσεων που αναπτύσσουν οι γονείς του μεταξύ τους,αλλά και από τη δυνατότητα των γονιών να θέτουν όρια στις φαντασιώσεις παντοδυναμίας του παιδιού,ενώ εκείνο θα πρέπει να αποδεχθεί τον αποκλεισμό του από τον ιδιωτικό χώρο του ζευγαριού».

«Η ψυχική πραγματικότητα του κάθε ανθρώπου χαρακτηρίζεται από την αμφισεξουαλικότητά του, την ικανότητα δηλαδή ανεξάρτητα από το φύλο του,ανδρικό ή γυναικείο,να ταυτίζεται υποσυνείδητα και με διαφορετικές διαβαθμίσεις από πολύ νωρίς και για όλη τη διάρκεια της ζωής του με πρόσωπα ή χαρακτηριστικά του αρσενικού και του θηλυκού φύλου. Κάθε παιδί, κατά συνέπεια, εισπράττει υποσυνείδητα μηνύματα που συνδέονται με την ασυνείδητη αμφισεξουαλικότητα του κάθε γονέα του.Η σεξουαλική του ταυτότητα δομείται χάρη σε ένα περίπλοκο σύστημα ταυτίσεων που δεν περιορίζεται στην απευθείας ταύτιση με έναν άνδρα ή μια γυναίκα. Επιπλέον, ο ανθρώπινος ψυχισμός έχει τη δυνατότητα και την ευελιξία να ενσωματώνει νέα συστήματα διαφοροποίησης» εξηγεί η συνομιλήτριά μου. Σ΄αυτές τις τελευταίες λέξεις μπορούν να δώσουν προσοχή όσοι είναι τελείως αντίθετοι με την ιδέα της απόκτησης παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια (μήπως είναι αντίθετοι και με την ύπαρξη ομοφυλόφιλων ζευγαριών;) και ν΄αρχίσουν ν΄ αναθεωρούν λίγο λίγο τις απόψεις τους. Οσο ερευνούμε και μαθαίνουμε περισσότερα, τόσο γινόμαστε και πιο έτοιμοι να μετακινηθούμε από παλιές και ως τώρα θεωρούμενες αδιαπραγμάτευτες θέσεις σε καινούργιες. Ερχονται και οι αριθμοί που προσθέτουν το δικό τους βάρος στη ροπή για κίνηση προς νέα σημεία. Στο Ιnternet (www.chronicle.com) υπάρχει ένα άρθρο του Βryan Caplan (καθηγητή της Οικονομίας στις Ηνωμένες Πολιτείες που γράφει τώρα ένα βιβλίο με τίτλο «Εγωιστικοί λόγοι για να έχεις παιδιά»), με τίτλο «Good Νews and Βad Νews on Ρarenting». Ανάμεσα στα «καλά» νέα για τη συμπεριφορά των γονιών είναι το ότι, αντίθετα απ΄ ό,τι πιστεύεται, οι σημερινοί γονείς (κατά μέσον όρο φυσικά) αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους απ΄ ό,τι έκαναν οι παλαιότεροι.

Για παράδειγμα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου υπήρχαν αντίστοιχα ερευνητικά προγράμματα και πολλοί γονείς κρατούσαν λεπτομερές ημερολόγιο για κάθε ημέρα τι έκαναν και για πόσον χρόνο, βρίσκουν τώρα ότι, ενώ το 1965 οι πατεράδες ασχολήθηκαν με τα παιδιά τους κάπου τρεις ώρες την ημέρα, φθάνοντας στο 2000 ο αριθμός των ωρών ανεβαίνει στις 7! Ακόμη και η εργαζόμενη μητέρα έχει ανεβάσει τις επιδόσεις της, προφανώς και διότι βελτιώθηκαν οι όροι εργασίας της με το οκτάωρο και τις διάφορες άδειες.

Η συνέχεια όμως επιφυλάσσει και άλλες εκπλήξεις. Διότι γίνεται αναφορά για έρευνες σε οικογένειες με υιοθετημένα παιδιά και με δίδυμα παιδιά. Παρατήρησαν λοιπόν ότι τα υιοθετημένα παιδιά, αν και βρέθηκαν από μικρή ηλικία στις νέες τους οικογένειες, μεγαλώνοντας δεν πήραν πολλές από τις συνήθειες των θετών γονιών τους, παρ΄ όλες τις προσπάθειες των τελευταίων. Επίσης, δίδυμα αδέλφια που βρέθηκαν να μεγαλώνουν για χρόνια χωριστά παρουσίασαν πολλές ομοιότητες στη συμπεριφορά τους. Μπορείς να είσαι αυστηρός ή υποχωρητικός, θρησκευόμενος ή παγανιστής και για χρόνια να παλεύεις να τους περάσεις κάποια πράγματα, αλλά τελικά τα παιδιά θα διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους σαν να μη σε είχαν γνωρίσει. Οσο είναι μικρά κάπως σου μοιάζουν, όσο μεγαλώνουν όμως οι ομοιότητες και οι επιρροές «εξαχνώνονται». Τόσο ώστε να λέγεται ότι δεν μοιάζουν με μια μάζα από πηλό που ο γονιός τής δίνει το σχήμα που θέλει, αλλά σαν κάτι πλαστικά κουκλάκια που όταν τα ζουλάς παραμορφώνονται για λίγο αλλά τελικά ξαναβρίσκουν το αρχικό τους σχήμα.

Ακόμη λοιπόν οι άνθρωποι ψάχνουν τους τρόπους που μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Και τους παραδοσιακούς και τους νεωτεριστικούς. Η διεκδίκηση από τους ομοφυλόφιλους του δικαιώματος σε μια ολοκληρωμένη οικογένεια μας αφορά όλους και για τον λόγο ότι δίνει αφορμή σε νέες ανιχνεύσεις ως προς τη γονεϊκότητα, τον αριθμό των γονιών, τους βαθύτερους ψυχικούς δεσμούς, το πρόβλημα αρσενικό- θηλυκό και σε ποιο ποσοστό, ενώ δίνει λύσεις σε προβλήματα που το κλασικό ζευγάρι άνδρας- γυναίκα με το πέρασμα στις τεχνολογίες της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ακόμη δυσκολεύεται να λύσει, αφού υπάρχει το γνωστό στους ψυχολόγους πρόβλημα του «οικογενειακού μυστικού». Της (μη) εξήγησης δηλαδή από την πλευρά κάποιων ζευγαριών μερικές φορές στα λεγόμενα (κακώς) «παιδιά του σωλήνα» του τρόπου με τον οποίο έχουν έλθει σ΄ αυτόν τον κόσμο.

ΧΡΗΣΙΜΗ ΟΡΟΛΟΓΙΑ
Γονεϊκότητα: Το γονεϊκό έργο που επιτελεί ένας γονέας στο πεδίο της ανατροφής αλλά και των συναισθηματικών σχέσεων που αναπτύσσει με το παιδί και τον άλλον γονέα (ή τα πρόσωπα που έχουν συμμετάσχει στη σύλληψη και ανατροφή του παιδιού).

Ομογονεϊκότητα: Είναι νεολογισμός και έχει προκύψει από τη συγχώνευση των λέξεων «γονεϊκότητα» και «ομοφυλοφιλία». Σημαίνει τη συμπεριφορά των ομοφυλόφιλων γονέων απέναντι στα παιδιά τους. Συγγονεϊκότητα: Ενα παιδί συλλαμβάνεται με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή κατόπιν συμφωνίας ανάμεσα σε ζευγάρι ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών. Συχνά εφαρμόζεται η κοινή άσκηση επιμέλειας.

ΟΙ 4 ΜΟΡΦΕΣ ΟΜΟΓΟΝΕΪΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
1. Δημιουργία μιας νέας οικογένειας όπου τα παιδιά προέρχονται από μια προηγούμενη ετεροφυλόφιλη σχέση του ενός ή και των δύο ομοφυλόφιλων γονέων.

2. Συγγονεϊκότητα. 3. Δημιουργία οικογένειας κατόπιν υιοθεσίας του παιδιού από τον έναν ή τους δύο γονείς.

4. Δημιουργία οικογένειας από ζευγάρι ομοφυλόφιλων ανδρών όπου μεσολαβεί μια παρένθετη μητέρα ή δημιουργία οικογένειας από λεσβίες με συμμετοχή ενός γνωστού ή άγνωστου δότη σπέρματος. 
  
Γιατί αυτο το άρθρο είναι ομοφοβικό;

1. H πρώτη πρόταση. Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν αναφερόταν τόσο υποτιμητικά σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα και τα δικαιώματά της (π.χ. να αναφερόταν στους Αφρικανούς μετανάστες δεύτερης γενιάς ώς: "Αρ....δες που θέλουν πολιτικά δικαιώματα". Ανατριχιάστικό δεν είναι;) Νομιμοποιείται όμως, ο εν λόγω δημοσιογράφους να λέει πούστηδες (έστω και συγκαλυμμένα), εκφράζοντας -υποτίθεται- το "κοινό" αίσθημα, ή την αντίδραση του "μέσου" ανθρώπου. Αυτό είναι ομοφοβία.

2. Φαίνεται σαν ένα σχετικά ισορροπημενο άρθρο. Αλλά δεν είναι. Γιατί δεν αναφέρει τις αποφάσεις των αμερικάνικων ψυχολογικών και ψυχιατρικών εταιρειών, καθώς και της αμερικάνικης ψυχαναλυτικής εταιρείας (κομμάτι της οποίας είναι και η σχολή του Lacan) (ξέρετε, αυτές που όντως καθορίζουν τις εξελίξεις στον χώρο της ψυχικής υγείας παγκοσμίως), αλλά αντίθετα, επιλέγει τη γαλλική σχολή του Lacan, η οποία είναι κάπως ισχυρή μόνο στη Γαλλία (και πουθενά αλλού), και δεν επηρεάζει κανένα άλλο εκτός από αυτούς που ανήκουν στην προσέγγιση αυτή. Α! και μία λεπτομέρεια ακόμη. Οι αποφάσεις των αμερικάνικων συλλόγων ψυχολόγων και ψυχιάτρων βασίζονται σε έρευνες, που αποδεικνυουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε lgbt οικογένειες εκτός του ότι έχουν λιγότερες προκαταλήψεις από τα παιδιά που μεγαλώνουν σε straight οικογένειες, είναι όπως και όλα τα άλλα παιδιά του κόσμου. Οι έρευνες αυτές έχουν γίνει σε μεγάλο αριθμό lgbt και straight οικογενειών. Και με βάση τις έρευνες αυτές, ακόμη και η αμερικανική ψυχαναλυτική εταιρεία, τάσσεται υπερ του δικαιώματος της τεκνοθεσίας σε lgbt οικογένειες. Αντίθετα, οι σχολές της ψυχανάλυσης κάνουν κυρίως κλινικές έρευνες, που αφορούν συνήθως σαφώς μικρότερο αριθμό συμμετεχόντων (σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να υπάρχει και μόνο μία περίπτωση, ή και καμία έρευνα και τα συμπεράσματα να βγαίνουν από την κλινική δουλειά).

Η αντικειμενικότητα της δημοσιογραφίας έγγειται στην ακριβή παράθεση των γεγονότων. Και ομοφοβία είναι όταν αντιπροσωπεύεται η άποψη μιας μικρής μερίδας ειδικών, αλλά αποσιωπείται η άποψη της πλειοψηφίας. Η πρόθεση του δημοσιογράφου ενδέχεται να ήταν όντως η καλύτερη για τις οικογένειες με lgbt γονείς. Αλλά, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις...

10.10.09

Καλώς ήρθατε στο νέο project της ΟΛΚΕ. Σκοπός της ύπαρξης του blog η καταγραφή όσων ομοφοβικών σχολίων προλαβαίνουμε από τα media. Ως ομοφοβικά, εννοούμε όλες τις προσβλητικές και υποτιμητικές αναφορές σε LGBT, τα κηρύγματα μίσους (αυτονόητο, αλλά να μην ξεχνιόμαστε), τα χαζά γελάκια και τα ηλίθια υπονοούμενα, και γενικά, ό,τι μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα, να θέλουμε να αλλάξουμε κανάλι ή/και να πετάξουμε την τηλεόραση από το μπαλκόνι. Και φυσικά, ούτε οι εφημερίδες και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί είναι στο απυρόβλητο.

Ναι, είναι φιλόδοξο, και ναι, αποκλείεται να τα προλαβαίνουμε όλα, με τέτοια συχνότητα που λέγονται και γράφονται... Αρχίζουμε όμως, να κρατάμε ένα αρχείο για να ξέρουμε που βρισκόμαστε, ή μάλλον για να μην έχουμε αυταπάτες ως προς το που βρισκόμαστε.
Ό,τι πέσει στην αντιληψή σας, το περιμένουμε, όσο το δυνατόν πιο αναλυτικά (κανάλι ή έντυπο, ημερομηνία και ώρα, εκπομπή ή στήλη). Αν έχετε και link τόσο το καλύτερο.

Όπως έχει λεχθεί και για την ΟΛΚΕ, στόχος αυτού του blog είναι η αυτοκατάργησή του, όταν δε θα υπάρχει τίποτα πια να αναφέρουμε. Μέχρι τότε..
Μάτια και αυτιά ανοιχτά!